Dom Cristóvão Colombo e Dom Fernando de Talavera

This topic is classified in rooms: Pessoas

Dom Cristóvão Colombo e Dom Fernando de Talavera

#186682 | josemariaferreira | 29 Feb 2008 18:39

Caros confrades


Cristóvão Colombo e Fernando de Talavera foram dois Irmãos missionários do Novo Mundo!!!



1478-Carta do secretário da Rainha Isabel de Castela, para o Rei de Portugal

Muy poderoso rey e señor: sabido he la inclinación que vuestra alteza tiene de acebtar esta enpresa de Castilla, que algunos caualleros della os ofrecen: e después de hauer bien pensado esta materia, acordé escriuir a vuestra alteza mi parecer.
Bien es, muy excelente rey e señor, que sobre cosa tan alta e ardua haya en vuestro consejo alguna plática de contradición disputable, porque en ella se aclare lo que a seruicio de Dios, honor de vuestra corona real, bien e acrecentamiento de vuestros reinos más conuiene seguir. E para ésto, muy poderoso señor, segund en las otras guerras santas, do haueis seido vitorioso, haueis fecho, porque en ésta con ánimo linpio de pasión lo cierto mejor se pueda discerner, mi parecer es que antes todas cosas aquel REDENTOR se consulte que vuestras cosas conseja, Aquel se mire que siempre os guía, Aquel se adore e suplique que vuestras cosas y estado segura y prospera. PORQUE COMO QUIER QUE VUESTRO FIN ES GANAR HONRA EN ESTA VIDA, VUESTRO PRINCIPIO SEA GANAR VIDA EN LA OTRA...




1479- Discurso de Fernando de Talavera na Confirmação do Acordo das Pazes

Estos embaxadores fuéron bien recebidos por el Rey de Portogal, é por el Príncipe su fijo: y en loor de la paz entre ellos celebrada, aquel religioso fabló al rey de Portogal en esta manera:

Muchas saludes, muy alto Rey e Príncipe esclarecido, é muy cordiales encomiendas vos embian los muy altos é muy poderosos Rey e Reina de Castilla é de Leon, é de Aragon, é de Sicília nuestros soberanos señores, é voluntad que á tan claro Rey e Príncipe, tan conjuntos en deblo, tan confederados é aliados en verdadera paz é amistad son debidas. Quiziéram sus Altezas que fuésemos sus embaxadores é portadores dellas, como quier que muy pequenos en su muy alto consejo, pêro menos que otros familiares, é aceptos á su servicio: porque algumas coisas que Vuestra Alteza é serenidad nos mandaram exponer e comunicar, SON DE TAL CALIDAD E MISTÉRIO, QUE REQUIEREM MINISTROS DE SEMEJANTE PROFESSION. É aun por corresponder á la manera que vuestra muy excelente prudência tovo en las novíssimas embaxadas é mensagerias que á sus excelências fizo en estos dias: primeramente com el sabido Licenciado de Figueroa de vuestro muy alto consejo, E DESPUES MÁS FAMILIARMENTE COM EL DEVOTO RELIGIOSO PADRE ANTÓNIO VUESTRO CONFESSOR. Manera por cierto prudentíssima e muito proveichosa, porque esta via mas que qualquer otra seran confirmadas e perpectuadas vuestras bienaventuradas paces e muy dignas amistades en aquestos tiempos dignamente reformados. Cá por esta via mas que por otra se podiam certificar vuestras muy buenas voluntades é las suyas: refiriéndolas á aquelos que las conocen, como Dios cuyo és próprio asentar los corazones que segun el Profeta son dificiles de conocer e por cosa deste Mundo no diran sino verdades. Manera otrosi decente e muy Dina de sus reales excelências é vuestras: porque claramente demuestra, que no solamente sois príncipes científicos, e Reyes animosos, é muy proveidos en los exercícios é actos militares com a todos es notório, mas muy católicos é sublimados, en todo linage de heroycas é perfectas virtudes, quando ansi vos place elegir é destinar tales núncios é mensageros. EXEMPLO ES MUY SUFICIENTE, QUE JESU CRISTO NUESTRO REDEMPTOR, PARA SER ENTRE DIOS E LOS HOMENS PERFECTO MEDIADEIRO OVO DE SER HOME VERDADEIRO. É porque nos comezamos a testificar lo que de cierto sabemos: crea vuestra serenidad, que la voluntad de nuestrõs soberanos príncipes Rey e Reina nuestros señores, que por eso la décimos voluntad e no voluntades, porque en esto y en todo o bien son conformes, é tienen un querer e non querer(es) como muy esclarecidos conjugados en todo e por todo o deben tener, és muy determinada, muy entera, muy constante em la perfecta conservacion de las dichas paces, y en el cumprimiento de tudo lo que ellas capitulado, especialmente por el dicho devoto Padre, á quien sus Altezas, dan mucha fe por las razonas ya dichas. É no son sin causa vuestras muy ilustres voluntades é lá suya en esto son é deben ser conformes: como esta bienaventurada é concórdia sea á Nuestro Señor Dios muy apacible, que toda buena paz ama é apruebla, com aquel que es dicho della. El qual por facer paz verdadeira e perpetua con el LINAGEM HUMANAL, é paz entre sus santos angeles é los homes, é paz entre os homes de diversas condiciones, en la persona del fijo se vistio de nuestra Humanidade, y en ella recibio Muerte e Pasion, porque pudiésemos conseguir la paz del ciel, que es nuestra bienaventuranza, que sin la paz del suelo no se alcanza. E por eso quiso ser llamado príncípe de paz, é quiso ser nacer em tempo de paz, e que sus ángeles la anunciassem en su Santa Natividad, e lá dexó por herencia a sus muy amados discípulos, en su testamento e postrimera voluntad, e con ella lles mandó saludar la casa em que entrasen, é com ella les saludó el mesmo despues de la gloriosa resurreiçon: DANDO A ENTENDER, QUE ESTA ES VERDADEIRA SOLUTACION, E EL MAYOR BIEN QUE SE DEBE DESEJAR. É ansi la mando dar en el testamento viejo por bendicion principal á su pueblo. És otrosi la paz a Vuestras Serenissimas personas é a las suyas, causa de mucho descanso e consolacion, porque da oportunidad para toda buena governacion: como por el contrario la guerra é la discórdia son causa de mucha fadiga, y enojo é turbacion. Y es la paz necessária e muy provechosa á todos os estados de sus reynos é de los vuestros, cujo bien todo príncipe com mucho estúdio debe procurar, é anteponer al suyo: é aun oportuna e conferente Á TODA LA RELIGION CRISTIANA, y especialmente en estos tiempos peligrosos: y es mucho dañosa, e por consiguinte molesta é odiosa á los enemigos de la santa fé católica, propinquos é remotos. É por desto é de otras cosas que REQUIEREM AUDIENCIA MAS FAMILIAR E SECRETA, diré á Vuestra real Magestade é muy ilustre señoria: agora facemos fim muy humildemente, suplicando perdon eu lo que menos debidamente es dicho, é remitiendo al doctor dino colega en esta nuestra legacion, que como varon docto é prudente supla do que mi simpleza há fallecido.

Depois que aquel religioso ovo fablado El Rey de Portogal, le respondió MUY BEN é les dixo: Que su intencion era de permanecer en la Paz asentada, considerando el FRUTO LOABLE que della se siguia.




1479 -Carta do conselheiro da Rainha isabel, para Fernand Alvares, secretario da mesma Rainha

Señor: acá nos dicen que se concluye paz con el rey de Portogal, e por cierto cosa es muy santa e conuiniente a amas partes. A la reina nuestra señora, porque quitado el enpacho de la guerra en reino ageno, pueda administrar libremente la justicia que deue en el suyo, e tanbién porque cosa es digna de loor vencer con fortaleza e pacificar con humanidad. Al señor rey de Portogal conuiene eso mismo, porque si bien lo mira su señoría, cara a cara, le ha mandado Dios que se dexe de esta demanda, pues vido que este reino no le pudo sofrir, ni el suyo ayudar, ni mucho menos el de Francia remediar para conseguir su propósito. Vido eso mismo su señoría que si ouo orgullo cuando tomó a Çamora, aquello fué por peor, pues fué para salir della con daño y muerte de algunos suyos. Si ouo orgullo para poner real sobre la puente, aquello fué por peor, pues se leuantó de allí sin conseguir fruto, e peleó y fué vencido. Si ouo esfuerço en la guerra que el rey de Francia nos facía en su fauor, aquello fué por peor, pues se mouió por aquello a ir en persona donde ni ganó honra ni truxo prouecho. SI ACORDÓ ENBIAR LA GENTE QUE ENBIAVA A MÉRIDA E MEDELLIN, aquello fué mal consejo, porque peleó y fué vencido del maestre de Santiago. E, en conclusión, si houo orgullo con la mucha gente de Portogal e muchas flucias de Castilla cuando entró en ella, aquello fue por peor, pues salió della con poco prouecho y mucho daño. Así que, señor, bien miradas estas esperiencias que vido e que vimos públicas, E OTRAS ALGUNAS QUE SUA ALTEZA HA SECRETAS, de creer es que son amonestaciones diuinas que se facen a los reyes católicos para los reducir de malo a buen propósito. E así entiendo que, como a católico príncipe, por vía de verdadero conoscimiento de Dios, pues en obras claras vee su voluntad secreta, remidando a Nabucodonosor, cuyas tentaciones fueron a penitencia, e no a Faraón, que le troxeron a endurescimiento, nos dexará libres seruir nuestros reyes, e no nos molestará ya más para que siruamos a reyes agenos, quos non cognouerunt patres nostri. En especial creo que como príncipe católico y prudente tomará el consejo euangélico que dice: ¿Quién es aquel rey que ha de ir a cometer guerra contra otro rey e no se asienta primero a pensar si podrá con diez mil ir contra el que viene a él con veinte mil? E pues vee su alteza que no es tan poderoso para sostener guerra donde tanta desproporcion de poderío hay, es de creer, segund su prudencia, que segund el mismo euangelio dice, enbiará su enbaxada, e rogará aquellas cosas que conciernen a la paz. Escriue esto Sant Lucas a los catorce capitulos de su euangelio: póngolo en romance porque no vais a declaradores.
NO DUBDO, SEÑOR, QUE ALTEREN AL SEÑOR REY DE PORTOGAL ALGUNAS COSAS NACIDAS QUE LE DARÁN DE CASTILHA; pero a mí paresce que deuería su señoría menbrarse bien que mi señor el cardenal d'España le enbió entre otras cosas a decir cuando quería entrar en Castilla, que no ficiese grand cabdal del ayuda verbal que le ofrecian algunos caualleros e perlados deste reino; porque cuando necesario ouiese el efecto de la actual, podría ser que ni fallase actual ni verbal. En lo cual paresció que el cardenal mi señor profetizó más cierto la salida que ouo en este fecho, que los que fauorescieron su entrada en este reino.




1483- Embaixada que os reis de Castella mandaram a el-rey sobre o desfazimento das terçarias

Daqui de Santarem na entrada deste ãno de oytenta e tres, foy el-rey ver a infanta Dona Joana sua irmã que estava no Moesteiro de Jesu d' Aveiro, e tornou logo a Santarem a ter a Pascoa com a rainha sua molher; e passada a festa veo recado a el-rey que O PRIOR DO PRADO[D. FERNANDO DE TALAVERA] CONFESSOR DOS REYS DE CASTELA que depois foy arcebispo de Granada pessoa de muito grande confiança e a elles mui aceita, vinha por embaixador sobre o desfazimento das terçarias e que era ja em Avis; DE QUE EL-REY FOY MUY ALEGRE E COM A RAINHA E TODA A CORTE PARTIO LOGO PERA A DITTA VILLA D´AVIS, onde ouvio o dito embaixador. E logo aos quinze dias do mes de Mayo do dito ãno de oitenta e tres, tomou concrusam e assento jurando e afirmando no desfazimento das ditas terçarias per que o principe e a infanta ficaram delas livres, e assi desatados e soltos todos os seguradores e desnaturamentos, e assi todalas obrigações que por eles eram feytas. E o casamento ficou entam concertado de futuro com a infanta Dona Joana filha segunda dos ditos reis com as mesmas condições e obrigações que com a dita infanta Dona Isabel e o principe Dom Afonso era concertado, dando porém mais em dote aa dita infanta Dona Joana dez contos de reaes; e no dito contrato ficou logo decrarado e especeficado hum ponto sustancial sem entam aver esperança de se comprir: o qual era que se ao tempo que o principe comprisse ydade de quatorze annos a dita infanta Dona Isabel estevesse por casar, que neste caso ho casamento se cumprisse antre eles per palavras de presente como primeiro fora concertado.
E pera receberem o principe em Moura e o trazerem a sua corte fez el-rey seus precuradores, Dom Pedro de Noronha seu mordomo-mor e o doutor Joam Teixeyra chanceler-mor, e frey Antonio seu confessor. Os quaes todos e assi o dito prior do Prado embaixador partiram logo caminho de Moura; e el-rey e a raynha se foram logo caminho da cidade d' Evora, pera ahi receberem o principe, e pousaram nas casas do conde de Olivença que sam pegadas com o Moesteiro de Sam Joam, por serem de bons aares pera ho verão que ahi esperavam ter.
E ANTES D`EL-REY PARTIR D`AVIS LHE TROUXE PERO JUSARTE em pessoa escondidamente a estruçam com que fora a Castella como atras se disse, e acerca do caso lhe descubrio muitas particularidades. Pollo qual el-rey logo determinou de PRENDER O DUQUE, e quando o nam podesse prender, de o cercar em qualquer lugar que estivesse. E pera isso ouve logo secretamente muyto dinheiro junto que trazia em sua guarda-roupa; e assi fez loguo has menutas das cartas e provisões que em tal caso avia de mandar pollo reyno, e aas villas e castelos do duque a seus alcaydes-mores, ho que tudo lhe aproveytou na noyte que prendeo o duque como adiante se dira.
Ho duque de Bragança ao tempo que o dito embaixador de Castella entrou em Portugal estava em Villa Viçosa; e porque se disse logo que el-rey pera despacho da embaixada se vinha a Estremoz, que era tam acerca donde elle estava, cre-se por honestidade por escusar sospeitas e outros inconvenientes de sua honra se partio soo pera Portel, onde hos precuradores d' el-rey que hiam a Moura o acharam dia de Penthecoste yndo ja pera Moura, hos quaes por modo de conselho praticou sobre o que acerca da vinda do principe devia de fazer pois vinha por suas terras: porque de hũa parte por obediencia e por sua dinidade, e por outras muytas causas lhe parecia bem yr-se pera ho principe e ho acompanhar e servir atee a corte, e em suas terras lhe fazer aquelle recebimento e serviço que era rezam e elle por ser seu senhor merecia; e da outra receava de o fazer por nam saber quanto el-rey disso seria servido e contente pois lhe nam escrevia. E depois de muitas praticas que sobre este caso passaram, os ditos precuradores saãmente e sem cautella o aconselharam que pera elle soldar quebras e achaques que no povo se dezião aver antre el-rey e ele, e tambem porque assi era rezam elle se devia yr pera ho principe e servi-lo e festejá-lo em suas terras e yr com elle atee a corte; e que na ora que el-rey visse o principe seria tam allegre e contente, que lhe esqueceriam quaesquer sospeitas ou maas vontades que antre elles ouvesse. Do que ho duque mostrou ser satisfeito e muy alegre, e na deligencia que logo pôs pera se aperceber, e no desejo que amostrou pera em tudo servir el-rey e ho principe, mays parecia entam aver nele amor e lealdade que o contrairo. E depois dos procuradores serem do duque despedidos yndo pollo caminho, ouve antre elles duvida se fora bem ou mal conhecendo a condiçam e descriçam d' el-rey aconselharem o duque daquella maneyra. E pera com tempo se atalhar quando el-rey o nam ouvesse por seu serviço, loguo do mesmo caminho lho fizeram saber polas paradas de cavallo que d' Evora a Moura eram postas. E el-rey lhe respondeo logo mostrando que folgava muyto e louvando com doces e fingidas palavras ha determinaçam e conselho do duque, e dando algũas escusas que pareciam honestas, porque pera ysso o nam convidara nem lho escrevera, por ser certificado que o duque ao tal tempo nam estava tam bem desposto de sua saude que ho podesse nisso servir. A qual reposta d' el-rey foy logo mostrada ao duque en Moura onde jaa estava, porque aforrado foy logo noteficar aa infanta Dona Breatiz sua yda com o principe aa corte, que lhe pareceo muy bem, vendo ha carta d' el-rey com tam segura dissimulaçam com que ha infanta e ho duque mostraram ser muy alegres; e do alvoroço e despejo do duque que entam mostrava, parecia aver nelle muyto amor e lealdade pera el-rey. Esta carta que o duque vio, que parecia à boa fee e nam dobrada como vinha ho descarregou e segurou tanto, que nam quis despois crer hos muitos avisos que no caminho lhe foram dados pera que nam entrasse em Evora.




1484- Carta do secretário da Rainha Isabel de Castela, para D. Fernando de Talavera, confessor da mesma Rainha.

"Otras nueuas ouimos esta semana, scilicet, que el rey de Portogal después que degolló antaño al duque de Bergança, mató ogaño al duque de Viseo, su primo, fijo del infante don Fernando y hermano de la reina, su muger, moço de veinte años: y dícese que mandó matar otros ommes principales, sus criados e seruidores. La causa destas muertes DICEN QUE FUÉ INFORMACION QUE OVO EL REY COMO ESTE DUQUE TRATAVA DE O MATAR. Esto es lo que dicen los otros; LO QUE DIGO YO, ÉS QUE NO QUERRÍA BEVIR EN REINO DONDE EL REY MATA SUS DEBDOS, y los debdos se dice que IMAGINAVAN matar su rey. Ciertamente, reuerendo señor, fablando en la verdad, grande y muy arrebatada deuiera ser la ira que aquel rey, para ser rey, concibió, pues le fizo que matase y que matase él mismo, e tan aceleradamente, e a omme de su sangre, e sin le oír primero, e a moço de hedad tanto tierna, que aunque fuese hábile para facer fazaña, no era aún capaz para la inuentar ni para imaginar dolo. No tenemos licencia de fablar en las cosas de los reyes, pero sé os decir que infinitos reyes leemos beuir vida larga y próspera perdonando, e pocos leemos beuir muchos días ni seguros matando. Fiat voluntas Dei."




1484-Carta do secretário da Rainha Isabel de Castela para o bispo de Tuy, que estava preso em Portugal.

Reuerendo señor: encomendaros a la Virgen María no era mal consejo, si ese vuestro cuñado os lo consejara antes que os prendieran, mas consejándolo después de preso, deuierades decir: ja no poide, segund todo buen gallego deuía responder. Bien es, señor, que tengais deuoción en los miraglos de alguna casa de oración, segund lo aconseja el cuñado; pero junto con ella no dexeis de encomendaros a la casa de la moneda de la Curuña, o a otra semejante, porque entiendo que allí se facen los miraglos por que vos haueis de ser libre. Por ende, señor, prometed algo a una casa destas, e luego vereis por esperiencia el miraglo que vos esperais, y vuestro cuñado os conseja, y abreuiad cuanto podiéredes, porque segund acá anda vuestra facienda, poco tenés agora para ofrecer a la casa, y ternés menos o nada si mucho os tardais.
Decis, señor, que nós fallaron otro crimen sino hauer reprehendido en sermones la entrada del señor rey de Portogal en Castilla. En verdad, señor, algunos predicadores la aprouaron en sus sermones; pero libres los veo andar entre nosotros, aunque creo que tienen tanta pena por ser inciertos predicadores cuanta gloria vos deués tener por ser cierto, aunque preso. Ya sabés que Micheas, profeta, preso estouo, y aun buena bofetada le dieron porque profetaua verdad contra todos los otros que persuadían al rey Acab que entrase en Ramoch Galat; y bien sabés cuantos golpes reciben los ministros de la verdad, la cual se aposenta de buena voluntad en los constantes, porque allí reluce ella mejor con los martirios. Herculem duri celebrant labores. ¿Pensades vos, señor, que ese vuestro ingenio tan sotil, esa vuestra ánima tan abta e dedicada por su habilidad para gozar de la verdadera claridad, hauía de quedar en esta vida sin prueuas de trabajos que la linpiasen, porque linpia torne al logar limpio donde vino? No lo creais. Aquellas que van a logar sucio es de creer que vayan sin lauatorio de tentación en esta vida. Gregorio in Pastorali dice: De spe aeternae haereditates gaudium sumant, quos aduersitas vitae temporalis humiliat. Más os diría desto, sino que pienso que querríades más cuatro remedios de idiotas que cinco consuelos de filósofos, por filósofos que fuesen. Pero con todo eso tengo creído que por algún bien vuestro houistes este trabajo. Saepe maiori fortunae, dice Séneca, locum fecit iniuria, segund hauemos visto e leído en muchas partes. Así me vala Dios, senor, cuando no nos cataremos os espero cargado de tratos para poner paz en la tierra.
AQUI NOS DIXEON QUE EL SENÕR REY DE PORTOGAL SE QUERIA METER EN RELIGIÓN; AGORA NOS DICEN QUE SE QUIERE METER EN GUERRA. ¿Lo uno o lo otro es de creer? Amas cosas, seyendo tanto contrarias, lexanas son de un juicio tan excelente como el suyo. Algunos castellanos afectionados a Portogal han andado por aquí cargados de profecías; dellas salen inciertas, otras hay en la verdad que no valen nada. Y pues andamos a PROFETIZAR, YO PROFETIZO QUE SI EL SEÑOR REY DE PORTOGAL DELIBERARE ENTRAR OTRA VEZ EN ESTOS REINO [a] ponellos en guerra y trabajos, muertes e robos, y a Portogal a bueltas, no lo dudo, y menos dudo que faga los fechos de los descontentos. Pero facer el suyo como lo desea, no lo creais en vida de los biuos.
Plega a nuestro Señor e a nuestra Señora que presto seais libre e a vuestra honra.



Dom Fernando de Talavera um grande filósofo e eclesiástico de reconhecido mérito internacional, confessor da Rainha Isabel de Castela, professor da Universidade de Salamanca, depois Bispo de Ávila e Arcebispo de Granada, recebedor e administrador do imposto da Cruzada Celestial, proposta por D. Afonso V ao Papa, como tal, tinha uma concepção filosófica da História! Ele era um apóstolo defensor da vinda de Cristo, ou seja do Advento. A colonização da América, o Paraíso Terrestre por ele indicado, deveu-se a 12 apóstolos, segundo as próprias palavras de Colombo. Dom Fernando de Talavera andou sempre com Colombo pela mão, ´´ e é por seu intermédio que Colombo entre na Corte espanhola, assim como os seus filhos. Foi certamente o homem mais influente junto da Corte durante o reinado dos Reis Católicos.


Encontramos a Fr. Hernando cumpliendo cargos de responsabilidad en la guerra de Granada. Sixto IV concedió la cruzada a favor de dicha guerra, y fue prorrogada en otras cuatro ocasiones. Toda la operación, desde la impresión de las bulas hasta la liquidación final de los ingresos recayó en Talavera. Se le encuentra actuando también como "receptor e pagador de muchas contyas de maravedíes", provenientes incluso de la Inquisición. Tampoco se puede silenciar su consejo en otras empresas de la corona: la orientación de la política oceánica castellana, en la que dio su dictamen para que los Reyes pudiesen "por algunas justas causas" mandar conquistar las islas. Fr. Hernando actuó en la provisión de dinero y víveres para el ejército del cerco de Baza, como así mismo intervino en el plan de campaña para la conquista de Melilla.


Los subsidios del año 1486 se han perdido, sin dejar de ellos la más débil huella. En cambio, se conservan íntegros, o en su mayoria, las ayudas de costa de 1487, que revisten para nosotros excepcional interés.

La primeira partida se comprueba el 5 de mayo de 1487. Se libran a Colón 3000 maravedís, hallándose éste en Córdoba. El mandamiento lo respalda fray Hernando de Talavera, antiguo prior de Prado y ahora elevado al importante cargo eclesiástico de obispo de Avila. La pertinente cédula aparece suscrita por el contador mayor, Alonso de Quintanilla. Por su parte, el tesorero Francisco González de Sevilla tomó en sus libros puntual razón de la data. He aqui los términos exactos de la inscripcion:

“En dicho día di a Cristóbal Colomo, extrangero, tres mil maravedís, que está aqui [em Córdova] faciendo algunas cosas complideras al servicio de Sus Altezas; por cédula de Alonso de Quintanilla, con mandamiento del obispo.”

La segunda libranza es de 3 de julio del propio año. El subsidio que percibe el soñador navegante es de otros 3000 maravedís. Ahora bien, como el tesorero González de Sevilla inscribió la data en sus libros con posteridad, nos vemos forzados a posponer su copia íntegra para más adelante.

La tercera partida es la más importante de todas. Por ella conocemos el mandato expreso de los Reys Cattólicos para que Cristóbal Colón se trasladase al campamento militar de Málaga, con objeto de iniciar una nueva etapa de negociaciones. La libranza está fechada el 27 de agosto de 1487; la cuntía del subsidio era de 4000 maravedíes, y la oportuna cédula aparecía respaldada por el obispo fray Hernando de Talavera. Véase ahora el texto exacto de la data, tal como la registra el tesorero González de Sevilla:

“En 27 de dicho mes di a Cristóbal Colomo cuatro mil maravedís para ir al Real [de Málaga] por mandado de Sus Altezas; por cédula del obispo Talavera”

Tenemos la misma seguridad sobre su intervención preliminar en la negociación colombina. El único dato es el referente a la cantidad de 1.157.100 maravedíes, concedidos para la financiación del primer viaje, que salieron de las arcas de la Santa Hermandad y que fueron entregadas a Fr. Hernando "para despacho del Almirante", lo que hace suponer que el obispo y el marinero habían estado en contacto, preparando el viaje. Todo esto quiere decir que hasta 1492 Talavera fue pieza clave en el reinado de los reys católicos.

Dom Fernando de Talavera acabou por ser preseguido pela Inquisição, seus amigos e familiares também foram perseguidos e muitos presos e torturados até a morte. O Homem que teve a Espanha a seus pés, acabou por sair destronado e morreu ingloriamente, como seu Irmão Colombo!!! Morreu ingloriamente??? Morreram ingloriamente??? O Futuro o dirá!!!


Cumprimentos


Zé Maria

Reply

Direct link:

RE: Dom Cristóvão Colombo e Dom Fernando de Talavera

#186748 | josemariaferreira | 01 Mär 2008 13:21 | In reply to: #186682

Caros Confrades

D. Diogo, Duque de Viseu e Beja, participou secretamente na Guerra de Granada, como medianeiro entre Castela e o Reino de Granada.
Sabe-se que para isso fosse possível, houve necessidade de desfazer as Tercerias de Moura, que para serem cumpridas limitava a acção D. Diogo, na medida que o fazia refém das mesmas.
Tudo isso fazia parte de um plano secreto que já se vinha negociando entre Castela e Portugal, desde o Tatado de Paz das Álcaçovas. Já na confirmação do mesmo tratado, Dom Frei Fernando de Talavera no seu discurso perante o Rei D. Afonso V de Portugal, e do Príncípe Don João, deixara transparecer a possibilidade dessa intenção futura, quando afirmava que:

1-"porque algumas coisas que Vuestra Alteza é serenidad nos mandaram exponer e comunicar, SON DE TAL CALIDAD E MISTÉRIO, QUE REQUIEREM MINISTROS DE SEMEJANTE PROFESSION. "

2-"quando ansi vos place elegir é destinar tales núncios é mensageros. EXEMPLO ES MUY SUFICIENTE, QUE JESU CRISTO NUESTRO REDEMPTOR, PARA SER ENTRE DIOS E LOS HOMENS PERFECTO MEDIADEIRO OVO DE SER HOME VERDADEIRO."

3-"É por desto é de otras cosas que REQUIEREM AUDIENCIA MAS FAMILIAR E SECRETA, diré á Vuestra real Magestade é muy ilustre señoria: agora facemos fim muy humildemente, suplicando perdon eu lo que menos debidamente es dicho"


Dom Fernando de Talavera foi um grande filósofo e eclesiástico de reconhecido mérito internacional, e a sua proposta não era senão a de um grande Doutor Angélico.
Como nos ensina S. Tomás, nada se opõe a que também outros se designem medianeiros entre Deus e os homens, enquanto como ministros e instrumentos cooperam na união dos homens com Deus, como os anjos e santos do céu, os profetas e sacerdotes de ambos os testemunhos. Esta dignidade gloriosa cabe em ponto mais elevado à Santíssima Virgem. Pois não se pode imaginar uma só personalidade que operasse na reconciliação dos homens com Deus como Maria, ou pudesse jamais operar como ela… Foi dela que nasceu Jesus, e Ela é verdadeiramente Sua Mãe, e por essa causa digna e legítima Medianeira do Medianeiro” (VtMM, pp. 32 e 33).

Também Santo Efrém outro doutor da Igreja, já no século IV afirmava:“Minha Santíssima Senhora, Santa Mãe de Deus, cheia de graças e favores divinos, Distribuidora de todos os bens! Vós sois, depois da Santíssima Trindade, a Soberana de todos; depois do Medianeiro, a Medianeira do Universo, Ponte do mundo inteiro para o céu. Olhai benigna para minha fé e meu desejo que me foram inspirados por Deus” (VtMM, p. 97).

Ora D. Diogo como Templário, e Senhor das Ilhas do Atlantico, tinha a essencial e plena identificação no contexto geo-estratégico dos arquipélagos da Madeira e dos Açores, para transformar essa região insular exclusiva, na verdadeira herdeira da reminiscência mítica e sincrética de um Império civilizacional atlântico ancestral e intemporal, desaparecido ou oculto, funcionando como pontífice medianeiro de charneira entre o Oriente-Passado do Velho Continente euro-asiático e o Ocidente-Futuro do Novo Mundo ameríndio.

Actualmente, na Europa mergulhada num impasse, o que é Portugal? Hoje, somos superlativamente europeus porque já o éramos quando a Europa se definia na História do mundo como continente medianeiro. É para a Europa, talvez, que nós constituímos, se não um desafio, pelo menos um problema.

Assim, e dilematicamente, diga-se, provámos, ao longo da nossa História, que não podíamos ser digeridos enquanto portugueses, dado que a nossa vocação é a de estar no mundo como estar em nossa própria casa.

Paradoxalmente, já o Padre António Vieira nos advertia do nosso complexo maior, do nosso atavismo de sempre: “Todos nos cansamos em guardar Portugal dos Castelhanos, e devêramo-nos cansar mais em o guardar de nós. Guardemos o nosso Reino de nós, que nós somos os que lhe fazemos a maior guerra”.

O maior inimigo de Colombo está na nossa casa, ele mora connosco!!!


Saudações

Zé Maria

Reply

Direct link:

RE: Dom Cristóvão Colombo e Dom Fernando de Talavera

#186824 | josemariaferreira | 02 Mär 2008 21:20 | In reply to: #186748

Caros confrades


Na XVIII Dinastia do Egipto Antigo, o faraó Akhenaton, casado com a legendária Nefertite, esenvolveu a idéia de um deus único. Era o ano de 1353 a.C., e a religiosidade egípcia até então pregava a existência de muitos deuses. Cada faraó que assumia, passava a ser respeitado como o próprio rei-deus, aquele que liga o céu e a terra. Akhenaton foi um faraó diferente. Aproximou os conhecimentos sagrados do povo e ficou conhecido como o Príncipe da Paz, possivelmente porque não realizou guerras na busca de novas conquistas territoriais. Foi ele o primeiro Grande Mestre que inspira, até os dias de hoje, os estudos desenvolvidos pela Ordem Rosacruz.

Quando Moisés liderou a saída dos hebreus das terras do Egipto (1290 a.C. a 1250 a.C.) ele buscava encontrar a paz para seu povo, que vivia em escravidão. Para realizar o feito de dirigir um grande número de pessoas ao longo do deserto em busca da terra prometida, Moisés, no papel de mediador entre Deus e os homens, recebeu a mensagem divina dos Dez Mandamentos como lei máxima a ser respeitada pelos hebreus.

Havia em Roma, no tempo do imperador Augusto, o templo de Jano, o deus da guerra, que era muito frequentado por aqueles que desejavam pedir protecção em tempo de guerra. Foram poucas as vezes que as portas desse templo estiveram fechadas por falta do que pedir. E numa dessas raras ocasiões, nasceu na cidade de Belém, um menino que viria a ser a fonte de fé de todas as religiões cristãs. “Cristo nasceu em uma época de Paz”.Nos seus 33 anos de vida, Jesus enfrentou como poucos provações de toda espécie. Saiu de casa e começou a pregar, muitos se juntaram a ele, transformando-se seus discípulos e apóstolos.

Anos depois, o profeta Maomé, no ano 580, também recebeu as mensagens da lei divina através do anjo Gabriel, na cidade de Meca, na Arábia Saudita. Em sua obra principal, o Corão, que fundamenta a fé islâmica, o profeta condena a violência e a guerra. Sendo necessário defender-se, porém, da agressão de inimigos, os islamitas não podem matar civis, nem destruir propriedades ou plantações.

Seguidores de Jesus continuaram surgindo ao longo da história. Um deles, São Francisco (1181 a 1226) deu origem a ordem franciscana. O Homem mais notável do milénio passado. Faz parte de sua vasta literatura o conhecido verso: Senhor, fazei-me um instrumento de Vossa Paz. Uma paz que São Francisco buscava viver com todos os seres viventes: homens e elementos da natureza. Ele propunha-se a ser o irmão de todas as criaturas.

Também no fim da Idade Média se anunciava uma Nova Era, onde surgiria a segunda vinda do filho de Deus feito homem. Dom Frey Fernando de Talavera anuncia-o ao Rei de Portugal e ao Príncipe seu Filho, na confirmação do Tratado de Paz assinado entre Portugal e Castela:

"El qual por facer paz verdadeira e perpetua con el LINAGEM HUMANAL, é paz entre sus santos angeles é los homes, é paz entre os homes de diversas condiciones, en la persona del fijo se vistio de nuestra Humanidade, y en ella recibio Muerte e Pasion, porque pudiésemos conseguir la paz del ciel, que es nuestra bienaventuranza, que sin la paz del suelo no se alcanza.
E por eso quiso ser llamado príncípe de paz, é quiso ser nacer em tempo de paz, e que sus ángeles la anunciassem en su Santa Natividad.”

É dentro deste espírito de Paz que no ano de 1482, D. Diogo de Portugal, parte para Granada, integrando a Cruzada Santa. O Rei D. João II envia-o para Granada com o consentimento de sua mãe D. Brites, argumentando que será para bem do presente mas também do Futuro. Ele não foi só como medianeiro do conflito entre Cristãos e Mouros, ele foi como um verdadeiro Príncipe da Paz. Tal como a sua mãe que foi medianeira na Guerra da Sucessão e nas negociações entre o seu cunhado D. Afonso V e a sua sobrinha D. Isabel de Castela, também agora ele seria seu digno sucessor como medianeiro de conflitos entre os homens. D. Diogo entrou na Guerra de Granada, mas não como beligerante, mas sim como Príncipe da Paz, e assim com muitos outros Irmãos Franciscanos foi o responsável por várias conferências e negociações entre ambas as partes. Toma contactos com a Ilustre Nobreza, entre os eles, estava Don Luís Fernandez Puertocarrero, a quem a Rainha entregou para com ele aprender a língua portuguesa.

No entanto no ano de 1484 regressa a Portugal, para morrer pela causa da Cruz e pela Rosa, tendo sido graduado pelo Rei de Portugal com o grau Imperador Rosacruz, e passou a usar o pseudónimo de Cristóbal Colón. De novo, e secretamente volta para Espanha, e na cidade de Sevilha fica alojado em casa do Conde de Medinacelli, que também participava na Guerra. Este Conde que acolheu Cristóbal Colón em sua casa participou na tomada da cidade de Baza com 150 lanças e o Conde de Medina Sidónia que também mantinha relações amistosas com Colón participou com 300 lanças, também Luís Fernandez Puertocarrero, Senhor de Palma que anteriormente tinha acompanhado D. Diogo, combatia com 150 lanças.

Cristóvão Colón, vivendo no seio desta Ilustre Nobreza espanhola, não poderia ser indeferente à Guerra. Cristóbal Colón não desempenhou um papel belicista como os demais, mas de mediação entre ambas as partes beligerantes, como franciscano, mas sobretudo como templário, na medida em que também era Governador da Ordem de Cristo em Portugal, verdadeira herdeira da antiga Ordem Templária, anteriormente abolida pelo Papa.

Depois da rendição dos mouros, em várias localidades tomadas pelos cristãos começa-se a sentir um mal-estar pelos crimes depois praticados pelos cristãos, Cristóvão intervém com conferências e contactos a vários níveis para tentar resolver os problemas daí resultantes. No ano de 1489 Cristóvão Colombo não terá ficado alheio, e poderá mesmo ter com os frades do Santo Sepulcro e outros frades Franciscanos integrado a embaixada ao Papa para protestar pela tirania que eram vítimas os Mouros.

Destas perseguições aos mouros e também aos judeus que se deram nesta altura, vai originar que se abra a porta para a sua saída para a América ou Novo Mundo. Só assim, no ano de1492 os Reis Católicos apoiam, enfim a sua primeira viagem em busca da Terra Prometida.

Saudações fraternas

Zé Maria

Reply

Direct link:

A missão religiosa de Dom Cristóvão Colon

#186830 | kolon | 02 Mär 2008 23:12 | In reply to: #186824

In Nomine Domini Nostri Jesu Christi.
.....este presente año de 1492, después de Vuestras Altezas haber dado fin a la guerra de los moros que reinaban en Europa y haber acabado la guerra en la muy grande ciudad de Granada, adonde este presente año a dos días del mes de enero por fuerza de armas vi poner las banderas reales de Vuestras Altezas en las torres de la Alhambra, que es la fortaleza de la dicha ciudad y vi salir al rey moro a las puertas de la ciudad y besar las reales manos de Vuestras Altezas y del Príncipe mi Señor, y luego en aquel presente mes, por la información que yo había dado a Vuestras Altezas de las tierras de India y de un Príncipe llamado Gran Can (que quiere decir en nuestro romance Rey de los Reyes), como muchas veces él y sus antecesores habían enviado a Roma a pedir doctores en nuestra santa fe porque le enseñasen en ella, y que nunca el Santo Padre le había proveído y se perdían tantos pueblos creyendo en idolatrías o recibiendo en sí sectas de perdición, Vuestras Altezas, como católicos cristianos y Príncipes amadores de la santa fe cristiana y acrecentadores de ella, y enemigos de la secta de Mahoma y de todas idolatrías y herejías, pensaron de enviarme a mí, Cristóbal Colón, a las dichas partidas de India para ver a los dichos príncipes, y los pueblos y tierras y la disposición de ellas y de todo, y la manera que se pudiera tener para la conversión de ellas a nuestra santa fe...
-- el Almirante don Cristóbal Colón

Cpts,
Manuel Rosa

Reply

Direct link:

RE: A missão religiosa de Dom Cristóvão Colon

#186843 | josemariaferreira | 03 Mär 2008 11:24 | In reply to: #186830

Caro Manuel Rosa

Como vês Cristóvão Colombo não era navegador. Quando viram as águas por onde ele navegava é que quiseram fazer dele um navegador. Mas já era tarde porque a América já tinha sido descoberta pelos Corte Reais, criados da Casa Ducal de D. Diogo de Portugal.
As águas por onde Colombo navegava eram as mesmas águas por onde já tinha navegado o Infante D. Henrique, que por ironia do destino também ficou na História como navegador. As águas por onde ambos navegavam eram as águas que transportavam o Espírito Santo.

Aqui fica o relato de um frade italiano que viajou no séc.XV, a bordo da Nau de S. Francisco:
«Costumam os portugueses eleger um Imperador pela festa de Pentecostes e assim aconteceu também nesta nau S. Francisco. Com efeito, elegeram um menino para imperador, na vigília de Pentecostes, no meio de grande aparato. Vestiram-no depois muito ricamente e puseram-lhe na cabeça a coroa imperial.
Escolheram também fidalgos para seus criados e oficiais as ordens, de modo que o capitão foi nomeado mordomo da sua casa, outro fidalgo foi nomeado copeiro, enfim, cada um com o seu oficio, à disposição do imperador.
Entraram nisto até os oficiais da nau, o mestre, o piloto, etc. Depois, no dia de Pentecostes (ou Páscoa do Espírito Santo), trajando todos a primor, fez-se um altar na proa da nau, por ali haver mais espaço, com belos panos e prataria.
Levaram, então, o imperador à missa, ao som de música, tambores e festa e ali ficou sentado numa cadeira de veludo com almofadas, de coroa na cabeça e ceptro na mão, cercado pela respectiva corte, ouvindo-se entretanto as salvas de artilharia. Comeram depois os cortesãos do imperador e, por fim, serviram toda a gente ali embarcada, à volta de trezentas pessoas.»

Colombo era ele mesmo o Espírito Santo que navegava sobre as águas do Oceano.
E o Infante D. Henrique era mais Pastor, porque navegador nunca foi. Não há ninguém que prove que ele fosse uma única vez á Madeira ou aos Açores das quais era Senhor.

Cumprimentos

Zé Maria

Reply

Direct link:

ROMA sempre oposta ao AMOR RE:

#186853 | kolon | 03 Mär 2008 12:19 | In reply to: #186843

Caro Zé Maria,

"Costumam os portugueses eleger um Imperador pela festa de Pentecostes e assim aconteceu também nesta nau S. Francisco..."

Custumavam mas isso foi antes do Rei D. Manuel "o Católico" (que mais direito tinha de nos de proteger) vender a alma do "Imperador" de Portugal ao diabo de Castela que era subjugado ao poder de Roma. E aí tem estado em Purgatório desde então.
Depois foi-se transformando o culto do Espirito Santo de pouco em pouco até que nem sombra é daquilo que era.

Sabes que em Tomar há Peentecpste só uma vez em 4 anos?
Sim é verdade fui testemunha ao ano passado embora já não acreditem num Imperador porque não o vi no cortejo de infieis e tenho fotos mas se fores a Tomar este ano verás que náo existe.
Nãp haverão ruas com tapetes de flores, não haveram os entandartes, não haverão os foleiros, nem haverão as testemunhas e infelizmente nem o Imperador que aliás já ali não tem direito a entrar.
Mas nos Açores ainda podes ver todos os anos e em todas as Ilhas que foram de D. Diogo porque o poder de Roma pode ser muito forte mas não apaga o poder do Espirito Santo.
Embora os homens o tenham escurecido e metido por vezes dentro da Igreja Catºolica para salverem-se a si das fogueiras do Inferno da Inquisição de Roma.

Sabes que Deus é sinónimo de Amor.
Deus faz tudo por Amor de nós e esse Amor não tem limite.
Esse Amor de Deus vive dentro de todos nós e é muito facil sentir-lo.
É o Espirito nosso que nos liga a Ele poruqe esse Espirito é de facto um Pedacinho de DEUS que vive no nosso Ser.
Amor é Deus. Deus é o Espirito.

Roma é Amor lido de tráz para diante. Roma é a oposição de Amor.
Roma é contrário a Amor e assim tem sido desde que houve Roma.
Foi Roma que subjugava a Terrra Santa no ano 0
Foi Roma que autorizou que Jesus fosse Preso e Morto
Foi Roma que mandou matar os Cátaros
Foi Roma que mandou matar os Templários
Foi essa Roma que mandou duas Rosas de Ouro a D. Manuel I
Foi Roma que controlava a Inquisição
Foi Roma que modificou o Culto do Espirito Santo
Foi ROMA sempre oposta ao AMOR e continua ainda hoje

Como escrevei no livro, os Portugueses dos Açores ainda hoje levam o Estandarte do Imperador pelas Ruas os Estados Unidos e Canadá mas em Liboa isso nunca se vê porque Lisboa foi tornada numa acrºopole de Roma que não sabe o que é o Amor do Espirito Santo só sabe o que é o PODER do homem e o Poder De Roma.
Nós devemos de pretender um Amor e um Poder mais alto que o de Roma.
Pois até Viriato lutou contra Roma porque já entendia que Roma iria escurecer a Luz e o DOM que lhe pertecncia vindo direito de Deus para cada um de nós.

Hoje temos um intermediário pelo qual somos forçados a passar quando queremos falar com Deus. Um intermediário que não nos deixa até em Tomar eleger o nosso Imperador nem sequer aclamar-lo todos os anos.
Um intermediário para nos dar um falso "dom" e para pregar sobre o Amor e a Paz e faz os seus apostolos pregarem por todas as terras Católicas mas é já sem fé e sem Amor.
É só Roma.

Cumprimentos,
Manuel Rosa

Reply

Direct link:

Dom Cristóvão Colombo e Dom Fernando de Talavera

#186902 | josemariaferreira | 03 Mär 2008 21:34 | In reply to: #186853

Caros Confrades


É visto esto el Rey e la Reyna a dos dias de Enero com toda la hueste del real partio la via de Granada. Ia Reyna y el Principe e la Infanta Doña Juana se pusieram en um cerro cerca de Granada, y el Rey com la gente junto de la cibdade cabe el rio Genil, á donde salió el Rey Moro: É le entrego las llaves, é se quisó apear á le besar las manos. Y el Rey lo uno ni lo outro no lo consentió, e le besó en el brazo, é diole las llaves. Y el Rey dielas al conde de Tendilha á quien habia fecho merced de la alcaydia de Granada: É al comendador mayor de Léon Don Guiterre de Cardenas. Los quales entraran en el Alhambra, y encima de la torre de Gomares alzáron la Cruz, e luego lá bandera real. E dixeron los Reyes de Armas en altas vocês: GRANADA GRANADA POR LOS REYES DON FERNAND E DOÑA ISABEL. Vista la Cruz por la Reyna, los de sua capilla que ali estaban cantarón el Deum Laudamus, fue tanto o placer que todos lloraban. Luego todos los Grandes que com el Rey estaban fueron á donde la Reyna estaba, e lá besaron la mano por Reyna de Granada. É junto com el pendon real, se levanto el pendon de Santiago que trazia o Maestre.
Este dia fizo el Rey moro dos actos de tristeza, e fuéron, que tienen por contumbre los Reyes Moros quando passan algun rio de poça água, que los caballeros moros le cubbren los piés e los estribos com los suyos y el no lo quizo consentir: É quando suben alguma escalera dexan los alparges, e gelos lleva el mas principal moro que alli está, lo qual el no quis consentir.É como fué á sua casa, que que era en el alcazaba, entro llorando lo que habia perdido: é dixole su madre, que pues no habia seydo para defender-se como home, que no llorase como mulher. Falláronse en esta toma de Granada el Cardeal de España Arzobispo de Toledo Don Pedro Gonzalez de Mendonza, y el Maestre de Santiago Don Alonso Cardenas, e los Duques de MEDINA SIDÓNIA e Cádiz e Don Alonso de Aguiar, y el marques de Villena, e los Condes de Urena e Cabra, y el Adelantado del Andalucia, é Don Diego Hurtado Mendonza Arzobispo de Sevilha, e otros muchos perlados, condes e marqueses. É por evitar los inconvenientes que en la cibdad podia haber no estando ellos en ella, mandáron el Rey e la Reyna pregonar que ninguém entrasse en Granada sin su licencia antes de su entrada. É porque Pedro Gasca de Ávila fijo de Gil Gonzalvez de Ávila, entro sin ella con ciertos escuderos suyos e de su Hermano Luiz de Gusman comendador de Aceca, le mandáron prender, é mandaban cortar la cabeza. Pero siguiendo la condicion que los Príncipes han de tener para los desean servir: eran estes Reys tan agradecidos, que considerando lo que este caballero los habia en todas las guerras, desde la de Toro, no solo le perdonáron, pero le ficiéron mercedes en aquela cibdad é Reyno. Entregada el Alhambre troxieron luego todas las armas de la cibdade á ella salvo las que se escondiéron. El Rey Moro salió de alli com otros principalles, e se fué al val de Purchena, que era lo que le diéron para que estoviese. É depues otro dia el Rey e la Reyna entraram en el Alhambra á donde los salió a receber el Arzobispo nuevo DON FRAY HERNANDO DE TALAVERA com mucha clerecia á la puerta del Alhambra en procession. Estevo el Rey en Santa Fé en su Real, é a las veces en el Alhambra fasta el mez de Mayo de mil e quatrocentos e noventa é dos años por dexar segura la cibdad.

Onde é que estava o especial amigo de D. João II, que já era tratado por Dom e que ninguém o via, mas ele via tudo, melhor que ninguém:

“…adonde este presente año a dos días del mes de enero por fuerza de armas vi poner las banderas reales de Vuestras Altezas en las torres de la Alhambra, que es la fortaleza de la dicha ciudad y vi salir al rey moro a las puertas de la ciudad y besar las reales manos de Vuestras Altezas y del Príncipe mi Señor,…”
el Almirante don Cristóbal Colón


E no anno de mil e quatrocentos e noventa e dous a quinze dias do mes de Mayo mandou el-rey [D. João II]perante si fundar e começar os primeiros aliceces do esprital grande de Lixboa da invocaçam de Todolos Sanctos na maneira en que ora está feito, o qual lugar era horta do Moesteiro de Sam Domingos. E nos primeyros aliceces el-rey por sua mão por honrra de tam sancto, tam grande, e tam piadoso edeficio, lançou muytas moedas d' ouro. E esse dia andou todo ahi vendo como se começava e comeo em casa do conde de Monsanto que he pegada com ha orta do dito esprital.
E neste ãno el-rey Dom Fernando e a raynha Dona Isabel de Castela tomaram per cerco a cidade de Granada aos mouros que por ser cousa de honrrada memoria se poem aqui. [Crónica de D. João II]


Saudações fraternas

Zé Maria

Reply

Direct link:

ROMA sempre oposta ao AMOR

#187625 | josemariaferreira | 10 Mär 2008 10:47 | In reply to: #186853

Caros confrades


O acordo das Capitulações de Santa Fé de Granada, entre Colombo e os Reis espanhóis, é confirmado através de uma carta de Colombo escrita da Jamaica aos Reis Católicos no dia 7 de Julho de 1503. Nessa carta Colombo deixa bem explicito que através do acordo das Capitulações de Santa Fé, era nomeado Vice-Rei, Almirante e Governador-geral de todas as terras descobertas e a descobrir, reforçando com esta carta o acordo que constava das mesmas Capitulações.

....Quiseste assim, e consegui, por privilégio e contrato, com selo e sob juramento, e haveis-me nomeado Vice-Rei, Almirante e Governador Geral de todas as terras descobertas e a descobrir, cujo limite se determinou a cem léguas das Ilhas de Açores e das do Cabo Verde por uma linha que vai de pólo a pólo; e destes-me os poderes mais extensos, como mais adiante consta de tudo o que está escrito.

O outro famosíssimo negócio apela a vós com os braços abertos, até agora foi indiferente a todos. Sete anos, fiquei eu na vossa corte Real, onde todos aqueles a quem se falava do empreendimento respondiam em coro que era uma burla.

Agora, até os alfaiates solicitam ir descobrir. É de crer que vão lá para pilhar, contudo, aceita-se o seu pedido, o que é feito para grande prejuízo da minha honra e em detrimento do empreendimento. É bom dar a Deus o que lhe compete e a César o que lhe pertence; é uma frase justa, e uma frase de justo. As terras que, neste país obedecem a Vossas Altezas são mais extensas e ricas do que todas que todas as da Cristandade.

Depois do que, pela vontade Divina, as coloquei sob o Vosso Alto e Real Senhorio, e depois de as ter posto em estado de dar enorme lucro, de imprevisto, enquanto esperava navios, confiante e cheio de alegria para vir a submeter á Vossa Alta Autoridade tanto a minha Vitória como as boas notícias do ouro, fui, com os meus dois Irmãos, preso e atirado, carregado de ferros, para um navio, despojado de tudo, cheio de maus tratamentos, sem ter sido nem citado nem condenado por justiça.

Quem poderá acreditar que um pobre estrangeiro tenha pensado revoltar-se, num tal lugar, contra Vossas Altezas, sem causa e sem apoio de um outro Príncipe, só no meio dos vossos vassalos e dos naturais, e com todos os seus filhos estando na sua Corte Real?

Vim servir-vos com a idade de vinte e oito anos, agora não tenho um cabelo ou pêlo que não seja branco, o meu corpo está doente e esgotado. Tudo o que me restava de bens foi-me retirado e vendido; aos meus Irmãos como a mim, tudo até o sayo, (capote alentejano) sem ter comparecido, sem ter sido ouvido, para minha grande desonra. Devo acreditar que isto não se fez por vosso real mandado.

A destruição da minha honra e das minhas perdas, o castigo de quem me fez mal farão soar a Vossa Real Nobreza. Tal como para quem me roubou as pérolas e para quem quer me tenha prejudicado neste Almirantado. Agindo assim, Vossas Excelências terão mostrado muito nesta virtude, e será um exemplo famoso que deixará á Espanha a gloriosa memória de Príncipes Justos e reconhecidos.

A intenção tão pura que sempre trouxe ao serviço de Vossas Altezas e a afronta tão contrária que me foi feita impedem a minha Alma de se calar, exactamente quando gostaria. Suplico a Vossas Altezas que me perdoem. Estou tão perdido como digo. Chorei até este dia pelos outros; que o Céu agora me receba em Misericórdia, e que a Terra chore por mim. No capítulo do temporal, não tenho apenas um branco para oferta. No Espiritual, vim aqui, ás Índias, da maneira que disse.

Isolado na minha dor, doente, esperando todos os dias a Morte, rodeado e um milhão de selvagens cheios de crueldade e que nos são inimigos, estou tão longe dos Santos Sacramentos da Santa Igreja que a minha Alma será esquecida se tiver aqui de separar-se do meu corpo. Que chore por mim quem tiver penetrado de Caridade, de Verdade e de Justiça. Não fiz esta viagem para aí ganhar Honra e Fortuna; é esta a Verdade, porque disso já toda a Esperança morrera. Vim até Vossas Altezas com a intenção pura e um grande zelo, e não minto.

Suplico humildemente a Vossas Altezas, se agradar a Deus tirar-me daqui, que achem por bom que vá a Roma e em outras Peregrinações. Que a Santa Trindade guarde e aumente as vossas vidas e vossa força.

Feito nas Índias, na Ilha de Jamaica, a 7 de Julho de 1503


Saudações fraternas

Zé Maria

Reply

Direct link:

Chriftouam Colom, por António Galvao, 1490-1557

#258585 | pinheirov | 14 Jul 2010 01:46 | In reply to: #187625

Caro JoséMariaFerreira

Como historiador e porque se mostrou interessado em vário tópicos deste forum pela questão da nacionalidade de Cristovão Colombo, permito-me enviar-lhe referência a um trabalho que encontrei recentemente, de um cronista português da época, António Galvão, o qual refere a «Cristovão Colombo, italiano» 1490-1557 numa sua viagem em 1492 a mando de Fernando de Castela.

Pareceu-me ser algo de revelador. Ver página 61 do tratado deste cronista na ficha bibliográfica - http://purl.pt/15321/2/ - da Biblioteca Nacional Digital.

Sem partido, nem interesse em reanimar entusiasmos sobre o assunto, com os melhores cumprimentos,

Victor M.M. Pinheiro

Reply

Direct link:

RE: Chriftouam Colom, por António Galvao, 1490-1557

#258623 | josemariaferreira | 14 Jul 2010 18:52 | In reply to: #258585

Caro Victor M.M. Pinheiro

Também eu não tenho nenhum interesse em reanimar entusiasmos sobre um assunto que já foi aqui discutido.

O que se chegou à conclusão nessas discussões foi que muitos escreveram que Cristóvão Colombo, era italiano depois de Rui de Pina o ter escrito, sem mais qualquer fundamentação ou argumentação!!!

Já o seu filho Fernando Colombo, ao escrever a História del Almirante, fez diligências para provar a sua naturalidade, mas em vão, nunca concluiu nada!!!

Ainda por cima se ler no livro que recomendou lá também diz que Fernando Colombo fez uma viagem ao Novo Mundo na companhia do seu pai!!!

O próprio filho não sabia a nacionalidade do pai!!! Seria então um burro? Não, era um erudito, e teve umas das maiores bibliotecas do seu tempo!!!

Em quem acreditar? No próprio filho de Cristóvão Colombo, ou nos outros que seguiram Rui Pina???

E quem foi Rui Pina???

Talvez o tal ministro de que falava Dom Fernando Talavera no discurso que preferiu em Lisboa em 1479 perante o Rei D. Afonso V de Portugal, e do Príncipe Dom João, durante a assinatura das pazes entre Portugal e Castela.

1-"...porque algumas coisas que Vuestra Alteza é serenidad nos mandaram exponer e comunicar, SON DE TAL CALIDAD E MISTÉRIO, QUE REQUIEREM MINISTROS DE SEMEJANTE PROFESSION... "

2-"...quando ansi vos place elegir é destinar tales núncios é mensageros. EXEMPLO ES MUY SUFICIENTE, QUE JESU CRISTO NUESTRO REDEMPTOR, PARA SER ENTRE DIOS E LOS HOMENS PERFECTO MEDIADEIRO OVO DE SER HOME VERDADEIRO..."

3-"...É por desto é de otras cosas que REQUIEREM AUDIENCIA MAS FAMILIAR E SECRETA, diré á Vuestra real Magestade é muy ilustre señoria: agora facemos fim muy humildemente, suplicando perdon en lo que menos debidamente es dicho..."


Com os meus melhores cumprimentos

Zé Maria

Reply

Direct link:

asou em Portugal 15 anos antes de ser famoso e que foi tio do irmão do Duke de Bragança

#258637 | kolon | 14 Jul 2010 21:06 | In reply to: #258585

Caro Confrade Victor M.M. Pinheiro,

Note que no citado trabalho, http://purl.pt/15321/2/
Começando na página com número 7 - Cristóvão, seus irmãos e filhos vem sempre chamados Colom, Colon ou Colõ

No folio 26 (página 66 do documento) Galvão diz que dõn Diogo Colon foi na terceira viagem com seu pai o que não é verdade nem é verdade que seu irmão comandou um navio nesta 3ª viagem.

Ainda mais de maravilhar é que assim que Colon morre (página 78 do documento) já é um Columbo e seu filho português Diogo Colon (que nunca foi conhecido como Colombo) já ºe também um Columbo.

Também notável é que este escrito deve ser de 1550 quando já todo o mundo dá Colón como Colombo e Genovês, Galvão continuar a dar-lhe somente como Italiano.

Glavão parece ter acesso a algumas fontes de Castela já que muitos dos detalhes da viagem de Colón - e de Pinzõn e de Hojeda ao Brazil - não deveriam constar dos arquivos de Portugal.

Mas aquilo que nunca se disse em nenhuma crónica ou comunicação sobre o 1º Almirante das Índias é o seus laços com os mais nobres da corte de Portugal. E nisso os cronistas/autores Portugueses tem sido os maiores culpados na censura

Não é credível que um homem que se casou em Portugal 15 anos antes de ser famoso e que foi tio do irmão do Duke de Bragança para além de outros grandes Portugueses e que atingiu tanta fama pelo mundo fora, jamais fosse lembrado pelos nossos como estando ligado ao nosso reino.
Tratam-no como um completo estrangeiro que nunca viveu ou casou em Portugal, que nunca frequentou a corte Portuguesa, que nunca conheceu D. João II, que nunca soube dos nossos segredos e que nunca recebeu cartas directas de D. João II mesmo estando já em Castela.
Não se deu um pio sobre a sua vida e existência em Portugal.
é por ai que se começa a ver a censura besta história.

Cpts,
Manuel Rosa

Reply

Direct link:

RE: Chriftouam Colom, por António Galvao, 1490-1557

#258638 | pinheirov | 14 Jul 2010 21:08 | In reply to: #258623

Prezado Josémariaferreira

Muito grato por mais este complemento de informação. É sempre útil ler suas intervenções.
Sinceros cumprimentos.

Victor M. Pinheiro

Reply

Direct link:

RE: asou em Portugal 15 anos antes de ser famoso e que foi tio do irmão do Duke de Bragança

#258647 | pinheirov | 14 Jul 2010 23:20 | In reply to: #258637

Caro Manuel Rosa

Agradeço a sua inesperada intervenção. Embora que mais curioso do que primariamente interessado, tenho acompanhado até alguns tempos atrás as suas intervenções neste forum sobre o assunto, e agradeço mais esta. Sempre útil e pertinente.
Não tenho a menor dúvida de que terá tomado conhecimento da obra que referi através das muitas que consultou. Estamos de facto em presença de um caso, aparentemente sem verdades absolutas, que nem os historiadores nem os cronistas mais credenciados nos permitem decifrar; um caso que na sua lamentável dicotomia passa a fazer parte da história como forma única de consolação para todos os que de uma forma ou outra esperam e insistem para lhe atribuir uma naturalidade.

Pessoalmente, considero que os feitos e descobertas deste navegador são um facto de interesse Universal, e desse simples facto, e por estar indiscutivelmente ligado à História de Portugal, me contento e me regozijo sem mais me preocupar com a sua verdadeira nacionalidade. Grande foi a sua contribuição à Humanidade e o facto de ser lusitano ou romano em nada diminui ou glorifica essa realidade. As variantes da História nos contemplam com o resto, e neste caso, por vezes ao gosto da imaginação de cada um.

Obrigado pela sua contribuição, sem a menor dúvida, grandiosa.

Sinceros cumprimentos

Victor M.M. Pinheiro

Reply

Direct link:

RE: asou em Portugal 15 anos antes de ser famoso e que foi tio do irmão do Duke de Bragança

#312694 | josemariaferreira | 28 Aug 2012 22:41 | In reply to: #258647

Caros confrades


http://www.flickr.com/photos/samuel_santos/4789944632/

A tradição árabe dos Omíadas, ascendentes de D. Afonso Henriques, mantém que a cabeça de João foi enterrada na Mesquita dos Omíadas, em Damasco. E onde foi enterrado D. Diogo, Duque de Viseu e Beja, irmão da Rainha D. Leonor e do Rei D. Manuel, apunhalado pelo Rei D. João II, na noite de 28 para 29 de Agosto de 1484???

Saudações finais

Zé Maria

Reply

Direct link:

Forum messages ordered by date
Die Zeit wird in GMT angezeigt. Aktuelle Zeit: 09 Okt 2024, 05:26.

Neue Nachricht

Login warning message

Settings / Definiciones / Definições / Définitions / Definizioni / Definitionen